Hoe komt het dat sociale media vooral onze eigen echokamer zijn? Waarom zoeken we als mens vooral bevestiging van ons eigen grote gelijk en vooral: wat kun je daartegen doen? Ik ben gepassioneerd door de kracht (en onmacht) van sociale media en hoe ze er nog veel te vaak voor zorgen dat we allemaal in onze eigen sociale bubbel terecht komen. Ik inspireer jongeren in hoe ze daaruit kunnen geraken en vooral: een brede blik behouden. Af en toe iemand volgen die vré op uw zenuwen werkt: een zegen. Het zegt vaak evenveel over jou als over de ander.

Ik begeleid dag in dag uit mensen en organisaties in het flexibel leren omgaan met een veranderende context, zonder jezelf te verliezen. Helder communiceren is daarbij een heel belangrijke sleutel. Dit past dan weer perfect bij mijn thuisomgeving, waar ik door mijn dochter met autisme héél erg op ook mijn informele én duidelijke communicatie ben gaan letten. Haar dagelijkse strijd met zichzelf, haar autisme en haar depressie heeft mij als mens ferm uitgedaagd in mijn zoektocht naar hulp en ondersteuning. Ik botste opnieuw met een overheid die wél wil maar om één of andere manier niet kan klantvriendelijk zijn. De strijd tegen de dino's - die ik de helft van mijn carrière al voer, eerst intern, nu extern, blijft voortgaan. En toch blijf ik geloven in een overheid die mijn vertrouwen waard is, ondanks de wachtlijsten om op de wachtlijst te komen, een geestelijke gezondheidszorg waar je je blauw aan betaalt (en waar je vooral je weg in moet kennen).

Als auteur schreef ik samen met Elke Wambacq drie boeken, waaronder een boek over hoe je aan het stuur kan gaan staan van je eigen leven. En da's exact wat ik gedaan heb. Ik heb mijn vaste benoeming "over de haag gegooid" en leerde met vallen en opstaan het leven leiden dat ik wou. Blij zijn met minder en kleine gelukjes zien. Af en toe ferm op je bek gaan maar één keer meer opstaan dan je valt.

We overleefden als gezin best wel wat uitdagingen: de vroege kanker van mijn man (hij 23, ik 22), mijn tweede zwangerschap (maandenlang aan een rolstoel gekluisterd), de vele ziekenhuisopnames van de jongste dochter en recentelijk: het gevecht met mijn oudste dochter (15) met autisme tegen haar depressie. We zoeken samen naar een leven voorbij de labels die je al te vaak in een hokje duwen - al heb je die labels wel weer broodnodig om hulp te krijgen

Door toeval zijn we ook pleegouders geworden van onze voormalige babysit - die intussen terug bij zijn mama woont maar waar we ondersteuning van blijven opnemen. Of hoe je plots dan toch die oudere zoon krijgt waar je dochters al jaren over zagen :-)

Ons leven is zeker geen sprookje maar die bestaan niet, dus da's prima.